Ağlamak için karanlıkları bekledik. Çünkü karanlıklarda kaybettik parçalarımızı. Tıpkı ocakların içi gibi yanık kömür kokusunun bir sis gibi üstümüze çökmesini bekledik.
Bu kentin insanları işte böyle büyüdü. Yerküresi her geçen gün birbirini ezenlerin, kıranların, yok edenlerin yeri olmuş. Olması da sürüp gidiyor. Her geçen gün yoksulların, kimsesizlerin başına yeni yeni çoraplar örülüyor. İnsanın insana karşı sömürüsü acımasızca sürüp gidiyor.
Bu acıyı iliklerime kadar yaşarken yıkımlar, kırımlar, yoksulluklar, ölümler artık yinelenmesin. Karanlık kör kuyularda insanlar ölmesin.
Aziz Nesin'in deyişiyle, "Böyle gelmiş, böyle gitmez. Böyle gitmeyecek, böyle götürmeyeceğiz."