Yaşamayı ertelemek istemiyordum artık. Denizin en mavisi, ağacın en yeşili, papatyanın beyazı olmalıydım. Gecenin demine diyerek kaldırılan kadehte, kulaklarda çınlayan senfonide, belki de Nazım'ın Pirayesinde. Geç kaldım, diye üzülmeyi bir kenara bırakmalıydım. Pencereden dışarı baktım. Hava güneşli, mavi ve dertsiz. Tıpkı olmak istediğim gibi. Tıpkı şu an olmaya çalıştığım gibi. Tıpkı şu an kendimi hissettiğim gibi...

Sözcüklerin yalnız bıraktığı kadınlar, yenilenme ümidiyle yola çıkıp hüsrana uğrayan erkekler, kapkara günlerde ölüm tarafından sobelenenler, keskin bir bıçağın ucunda zamanı yitirenler... Bu dünyada sanki herkes kelimelerini arıyor. Mezide Yılmaz, mansiyon alan Antika Masallar öyküsüne de yer verdiği bu ilk kitabında, gelecekte bulacağı kelimelerin de müjdesini veriyor.

Öykü - 88 Sayfa