Geyiğin Kan İzleri - Yaşar Akalın

yüzüne yavaşça dokun şimdi 
sen osun 

ben yokum 
 
 susunca 
boşluklara kelimeler yerleşiyor 
yüzünde o dalgın unutkanlığın

hikâyeni  keten bir örtüye  dokuyorsun


haritalarda adlar değişmiş az önce 
bir deniz bir şehir bir ada
ud çalan o kadın çıkarılmış
bir bardak su eksilmiş
çiçekli eşarbın
kokun

dönerse belki onu yaralarından hatırlayacaksın


gömleğinde  geyiğin kan izleri

 
herkesi öldüğüne inandıracaksın