Remil

Bakî’nin içine bir ağırlık çökmüş, konuşmasına engel oluyordu. Kalbi sızlayan âdeminin nasıl olacağını
Bakî’ye sorsalar en iyi o anlatırdı. Zatî’nin keyifli sesi onun ruhiyatını daha kötü etkiliyordu. Ona
rağmen, −Hocam, sizi severim. Herkesten çok severim hatta. Bir şey demek haddim değildir. Buraya
yeni gazelimi okumaya geldim, dedi. Zatî, bu zorla getirilmiş gibi görünen asık suratlı medreselinin
dediğinden bir şey anlamasa da peki, der gibi başını salladı. Onu ayrı tuttuğunu arkadaşları kadar
Bakî’nin kendisi de bilirdi. Dikkatlice dinlemek için sırtını iyice dikleştirdi.